ความรัก : สิ่งที่ต้องการการแสดงออกมาเป็นการกระทำ
ข้อพระคัมภีร์ : 1 โครินธ์ 13 : 1-13
ในฐานะที่เป็นผู้รับใช้ ผู้นำของคริสตจักรที่ทำหน้าที่ในการเทศนา สั่งสอน และปรนนิบัติหมู่ชนของพระเจ้าในการเป็นผู้อภิบาล สิ่งที่เราคุ้นเคยคือการสั่งสอนสมาชิกเพื่อให้ดำรงชีวิตอยู่ใน “ความรัก” เพราะความรักเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่จะทำให้คริสตจักรตั้งมั่นคงและก้าวหน้าออกไปได้
แต่เราได้เคยพิจารณาดูรายละเอียดของความหมาย และได้ดำเนินชีวิตที่แสดงออกซึ่ง “ความรัก” เป็นการกระทำที่เข้าไปถึงมาตรฐานของพระวจนะของพระเจ้าด้วยชีวิตที่มีผลของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในความรักในฐานะของผู้นำอย่างแท้จริงหรือไม่
เมื่อได้ภาวนาพระคำจากข้อพระคัมภีร์ข้างต้นแล้ว ขอให้เราตั้งข้อสังเกตกับตนเอง ดังนี้
- ข้าพเจ้าได้ให้ความสำคัญกับการดำเนินชีวิตที่แสดงออกมาซึ่ง “ความรัก” มากกว่าการแสวงหาประสบการณ์ในชีวิตฝ่ายจิตวิญญาณหรือไม่ (ถ้าไม่มีความรักก็ไร้ความหมายเหมือนฆ้องและฉาบ)
- ข้าพเจ้าได้แสดงออกซึ่ง “ความรัก” ในพฤติกรรมของชีวิตมากหรือไม่? เมื่อเทียบเคียงกับการรับใช้พระเจ้าด้วยของประทานฝ่ายวิญญาณและตะลันต์ (ถ้าไม่มีความรัก สิ่งที่ทำไปก็ไร้ค่า)
- การทุ่มเททำงานหนัก การดีที่ได้แสดงออกในการปรนนิบัติรับใช้ของข้าพเจ้า เจตนาที่แท้จริงมาจากการพยายามรักษาตัวให้รอดอยู่ในงานเพื่อหวังผลให้ตัวเอง หรือทำไปด้วยความรักที่มีต่อพระเจ้าและหมู่ชนของพระองค์ (การกระทำที่ปราศจากความรัก เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์)
- ในฐานะที่เป็นผู้เทศนา สั่งสอน เรียกร้องให้หมู่ชนของพระเจ้ารักซึ่งกันและกัน ข้าพเจ้าได้ดำเนินชีวิตในความรักอย่างถูกต้องและสามารถจะเป็นแบบอย่างให้แก่หมู่ชนเหล่านั้นที่ข้าพเจ้าดูแลอยู่ด้วยการ
- กระทำทุกสิ่ง ในสิ่งที่บอกถึงคุณลักษณะของความรักในด้านที่ต้องกระทำ อดทนนาน กระทำคุณให้ ฯลฯ หรือยัง?
- ละเว้น หยุดยั้งการกระทำในทุกสิ่งที่ควรต้องเลิกทำ หากเป็นผู้ที่มีความรัก ไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ฯลฯ ข้าพเจ้าได้ทำหรือยัง?
- ทุกวันข้าพเจ้าได้ทูลขอและแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดและยิ่งใหญ่ที่สุด คือการมีชีวิตที่สำแดงความรักของพระเจ้า และให้ความรักนั้นไหลผ่านชีวิตตัวเราออกไปสู่คนที่อยู่รอบข้าง ช่วยทำให้เขาติดสนิทกับพระเจ้าด้วยการเห็นและได้สำผัสกับความรักแบบนั้นหรือไม่?
- ข้าพเจ้าได้ดำเนินชีวิตที่แสดงออกซึ่งความรักให้แก่บุคคลในครัวเรือนของข้าพเจ้า ทั้งต่อคู่ครอง บุตร ซึ่งอยู่ใกล้ชิดกับข้าพเจ้าที่สุดหรือยัง?