ชาย หนุ่มคนหนึ่ง ไปสมัครเป็นเด็กฝึกงานในโรงกลึงแห่งหนึ่งของคนจีน ช่วงสองปีแรก เขาถูกลูกพี่สับโขก และเรียกใช้งานสารพัด และบางครั้งถูกใช้เป็นเครื่องระบายอารมณ์ของผู้อาวุโสกว่าในที่ทำงาน แต่ด้วยความต้องการเรียนรู้วิชา ฝืนทนและเก็บความโกรธแค้นไว้ในใจ ทำให้ทุกคนเริ่มเห็นว่าเขาเป็นคนที่สอนได้ จึงปล่อยวิชาความรู้ให้ และช่วยฝึกให้เขาเป็นช่างที่มีฝีมือระดับหนึ่ง

    ทัน ที่ที่เขาถูกเรียกว่านายช่าง ธาตุแท้ของเขาก็เผยออกมา เขาประกาศศักดา ความโอหังเก่งกล้า และลบหลู่ดูหมิ่นคนเหล่านั้นที่สอนเขามาจนเป็นนายช่าง  ทุกคนเอือมระอาและตัดสินใจที่จะไม่คบค้าเขา ไม่สอนเพิ่มเติมให้เขา แต่ปล่อยให้เขาสำคัญตัวเองผิดไปเรื่อยๆ เขากลับยิ่งได้ใจ ออกไปจากโรงกลึงนั้นแล้วไปตั้งกิจการของตนเอง และในที่สุดเขาก็ต้องพบกับความล้มเหลว เพราะเขาไม่ใช่ช่างที่เก่งจริงดังที่เขาคิด และไม่อาจหวนกลับไปสู่เพื่อนช่างกลุ่มนั้นอีก สาเหตุมีเพียงประกานเดียวคือ "ความเย่อหยิ่ง"

   ทุกวันนี้ มีคริสตชนไม่น้อยที่เป็นเหมือนช่างกลึงคนนี้ ในขณะที่เขายังไม่รู้จักพระคำของพระเจ้าเพียงพอ และยังไม่มีประสบการณ์กับพระเจ้าในชีวิตส่วนตัว ที่จะรู้ว่าเหตุใดเขาจึงเชื่อพระเยซูและทำไมเขาจึงต้องดำเนินชีวิตที่ติด สนิทกับพระเจ้า เขาพยายามทำตัวเป็นผู้นำฝ่ายวิญญาณ อวดรู้พระคำของพระเจ้า เที่ยวติเตียนว่ากล่าวผู้อื่นว่าไม่อยู่ฝ่ายวิญญาณ ผันแปรพระคำของพระเจ้าเพื่อนำประโยชน์เข้าหาตัว ต้องการให้คนให้เกียรติเรียกตัวเองว่าผู้นำฝ่ายวิญญาณ

   จงระวังเพราะ " ความเย่อหยิ่งเดินนำหน้าการถูกทำลาย และจิตใจที่ยะโสนำหน้าการล้ม" (สุภาษิต 16:18) เหตุฉะนั้น จงกลับใจเสียใหม่ อย่าให้เป็นดั่ง ช่างคนนี้