Full Gospel Assemblies of Thailand

อฟ.5:22-23

  ในชีวิตแต่งงานของเรา ถ้าหากลองทบทวนดูก็จะเหมือนกับเพลงๆหนึ่งที่มีเนื้อร้องว่า “คนเรานี้คิดให้ดีก็น่าขำ ที่จำกลับลืม ที่ลืมกลับจำ” ขอให้เราย้อนหลังกลับไปสู่เหตุการณ์ตอนที่เราอยู่ในพิธีวิวาห์ เราคงจำคำปฏิญาณที่ได้กล่าวแก่กัน แล้วถามตัวเราเองอย่างสัตย์ซื่อว่า เรารักษาคำปฏิญาณนั้นได้สักกี่เปอร์เซ็นต์

  ถ้าเราย้อนกลับมาอ่านพระคัมภีร์ข้อที่ผ่านตาเราเสมอ ซึ่งเราจะได้รับคำกำชับจากผู้ประกอบพิธีถึงสิ่งที่เราควรปฏิบัติต่อกันในการ เป็นสามีภรรยา และที่เราอาจจะเคยสอนคนอื่นด้วย เราคงจะพบว่า

1.) สิ่งที่เราใช้กำชับสั่งสอนผู้อื่นส่วนใหญ่เราละเลยไม่ได้กระทำเสียเอง

2.) สิ่งที่เราได้รับคำกำชับสั่งสอนมา เราทำในสิ่งตรงกันข้าม (ที่ควรไม่ทำ และที่ทำไม่ควร)

วันนี้ ขอให้เราทั้งคู่ (ทุกคู่) มาตรวจสอบดูตัวเองอย่างจริงใจ และให้เราใช้เวลา ในการสารภาพต่อกันและกัน ยกโทษให้กันและกัน และอธิษฐานเผื่อซึ่งกันและกัน โดยมีข้อเสนอแนะว่า

1. อย่าหาข้ออ้างที่ว่า ที่ผม (ฉัน) ไม่ได้ทำ เพราะว่าคุณ...............................................................

2. อย่าตั้งเงื่อนไขว่า “ถ้าคุณอยากจะให้ผมทำ.................................คุณจะต้องทำ...................ก่อน

3. อย่ามองหาความผิดพลาดบกพร่องของอีกฝ่าย แต่จงมองดู ความบกพร่องของตนเอง